Μη μιλάς, μόνο άκου.
Μη μιλάς, μόνο άκου.
Άκου την φωνή μου που σου φωνάζει ''σ' αγαπώ''.
Άκου τον παφλασμό της καρδιάς που κλαίει μαζί μου.
Άκου το τραγούδι της ψυχής μου που βαθιά ανασαίνει
και γείρε πάνω μου να σου ψιθυρίσω τα λόγια
που μόνο σε σένα έχω πει.
Άκου πως συνθλίβονται οι αντοχές μου απ' την απουσία σου.
Άκου την αγκαλιά μου που σε περιμένει.
Θα έρθει κάποτε μια άνοιξη που θα είναι όλη δική μας.
Θα είμαστε και πάλι μαζί.
Κι ας είναι τα κόκαλά μας γερασμένα
Εσύ θα κάθεσαι στην κουνιστή σου πολυθρόνα
κι εγώ θα σου μιλάω,
θα σου διαβάζω ποιήματα που σ' αρέσουν.
Και θα σε κανακεύω με τσάι γιασεμιού.
Θα σου λέω ιστορίες να γελάς.
Θα νιώθω τον ήλιο πάνω μου να σκαρφαλώνει στην πλάτη μου και να γεμίζει η ματιά μου μαργαρίτες.
Και εσύ να μου χαρίζεις τα χαμόγελα σου .
Από κείνα τα δίχως λόγο και αιτία που μπορούν να φωτίσουν όλο τον κόσμο.
Να ανοίγω την πόρτα της ψυχής και να βρίσκομαι πάλι στη θάλασσα, δίπλα σου
Ξέρω πως εκεί θα ψάξεις να με βρεις, όταν θα με αναζητήσεις.
Κι όταν με πάρεις αγκαλιά, πάνω στα κύματα θα με φιλήσεις.κι εγώ θα χάνομαι σ' όλα τα κύτταρα του κορμιού σου.
Στις χαρακιές του δέρματος σου, στην παλέτα των ματιών σου, στην οσμή της ανάσας σου.
Θα σε έχω αγκαλιά και θα κρατώ στα χέρια μου λίγο ηλιοβασίλεμα, ένα ολόγιομο σ’αγαπώ,
μισό φεγγάρι και όποιο όνειρο θες εσύ.
Μαζί σου ο ουρανός είναι η γη μου κι η άνοιξη είναι όλες οι εποχές μαζί.
Γράφει η Ηρώ Αργυρώ Αναστασίου
